Le Mans yaklaşırken Ferrari hâlâ yarışın gözdesiydi.   Ancak Ford, sekiz adet 7 litrelik (427ci) GT40 Mark II aracını yarışa sokarak bir izlenim bırakmayı hedefliyordu.  

Dikkat çekici bir şekilde, Shelby'nin Goodyear ile olan ilişkisine rağmen Wingfoot lastikler her araca takılmamıştı. O zaman lastik sözleşmeleri genellikle tüm ekip yerine pilotlarla yapılıyordu. 2 numaralı siyah aracın pilotları Bruce McLaren ve Chris Amon'un her ikisi de Firestone ile sözleşme yapmıştı.  

16.00'da yarış yağışlı havada başladı ve ıslak koşullar için Firestones'a kıyasla Goodyears'ın daha uygun olduğu hızlı bir şekilde görüldü. Shelby'nin otomobillerinden ikisi; 1 numaralı Ken Miles/Denny Hulme ve 3 numaralı Dan Gurney/Jerry Grant, Goodyear lastikleriyle herhangi bir sorun yaşamıyordu ancak McLaren, 210 mil/saat (~337 km/sa) hızla Mulsanne'da çok lastik aşındırdığını keşfetti. 

Mclaren, Amon'a yerini devretmek için 17.33'te pit'e girer girmez Firestone temsilcisiyle görüştü ve Goodyears'a geçmeyi müzakere etti. 

Bu hesaplanmış hareket ancak 1. sıradaki Miles'ın, McLaren'in yetişmesi için yavaşladığı o tartışmalı bitirişte kapanacak bir açığa katkıda bulundu.

Bu gecikme, Amon pit'lerden çıkarken McLaren'in ünlü "Go like hell!" (Cehennem gibi git) savaş çığlığının da doğuşuna yol açtı. Ford ve Ferrari kafa kafayayken, yarış Mulsanne'da Miles'ın GT40'ı ile Ferrari 330P3 arasında bir düelloya dönüştü.