Po samodzielnym zdobyciu dwóch mistrzostw świata w Formule 1 żona Brabhama nakłoniła go do przejścia na emeryturę po sezonie w 1965 roku.

Jego zespół nie potrzebował go w kokpicie. Ryzyko było zbyt duże – Formuła 1 jest niebezpiecznym sportem.

Jednak sezon 1966 wszystko odmienił. Podczas gdy inne zespoły eksperymentowały z nowo dopuszczonymi silnikami V12 o pojemności 3,0 l, Brabham rozegrał sprawę bezpiecznie. Wiedział, że silnik V8, wykonany z dostępnych części, zapewni samochodom jego zespołu mniejszą moc, ale będzie miał przewagę pod względem niezawodności. Z niecierpliwością oczekując tej konfrontacji silników V8 i V12, a także walcząc o najlepszych kierowców dla swojego zespołu, Brabham po raz kolejny sam zasiadł za kierownicą, by ścigać się na oponach Goodyear.

W wieku 40 lat stawił czoła wyzwaniu, jakim było zdobycie statusu najstarszego wiekiem mistrza świata Formuły 1.  

Media w tym czasie komentowały obsesyjnie jego wiek i ambicje. Dość niekonwencjonalnie zachowując się podczas Grand Prix Holandii, podczas gdy inni kierowcy biegli do swoich samochodów, by jak najszybciej wystartować, Brabham postanowił podrażnić media. Zakpił z komentarzy o jego wieku kuśtykając do samochodu o lasce, a dla zwiększenia efektu przyprawił sobie sztuczną brodę.

Swoich krytyków wystawił na jednak na pośmiewisko.